Generacje…
PIERWSZA GENERACJA
Czterdzieści lat temu na rynku zadebiutowała Toyota Supra. Topowy model w sportowej gamie Toyoty zyskał sławę samochodu o nieprzeciętnej dynamice i ekscytującym wyglądzie. Filmowy hit „Szybcy i wściekli” oraz gry „Gran Turismo” i „Need for Speed” uczyniły z niej ikonę popkultury. Teraz Supra powraca jako wyścigowy koncept, zapowiadający długo oczekiwaną, piątą generację modelu.
W połowie lat 70. głównym modelem Toyoty o sportowym wyglądzie i wysokich osiągach była Celica. Po zakończeniu produkcji 2000GT w ofercie brakowało pojazdu z sześciocylindrowym silnikiem, który mógł skutecznie konkurować z Datsunem Fairlady Z (poza Japonią nazywanym 280Z). W sierpniu 1977 r. do salonów trafiła druga generacja tylnonapędowej Celiki, oznaczona symbolem TA40 w wersji coupe lub liftback. Przednią część karoserii wydłużono tak, by mogła pomieścić rzędową „szóstkę”.
13 kwietnia 1978 r. w Tokio zaprezentowano nowy model Toyota Celica XX, oferowany wyłącznie w wersji liftback. Pod maską pracował 6-cylindrowy silnik 4M-EU o pojemności 1988 ccm i mocy 125 KM przy 6000 obr./min. lub jego odmiana 4M-E o pojemności 2563 ccm i 140 KM przy 5400 obr./min. Auta nosiły odpowiednio oznaczenie Celica XX 2000 (MA45) lub XX 2600 (MA46). Zasilana wtryskiem paliwa Nippon Denso-Bosch L-Jetronic jednostka pochodziła z limuzyn Cressida i Crown. Nowością było niezależne zawieszenie tylnej osi w miejscu tradycyjnego sztywnego mostu napędowego. Przy wszystkich kołach zastosowano tarczowe hamulce. Początkowo oferowana była wyłącznie manualna skrzynia biegów o pięciu przełożeniach, później wprowadzono także 4-stopniowy automat Toyoglide.
Poza silnikiem Celica XX różniła się od swojego 4-cylindrowego odpowiednika osłoną chłodnicy, złotym napisem „Celica XX” na słupku B, seryjnym wspomaganiem układu kierowniczego, sportowymi obręczami z oponami 195/70 HR 14, welurową tapicerką, klimatyzacją oraz szeregiem innych opcji. Auto było dostępne równolegle ze standardową 4-cylindrową Celicą. Na rynki eksportowe przewidziano nazwę Celica Supra. W języku łacińskim słowo oznaczało „ta, która wszystko przewyższa”.
DRUGA GENERACJA
W lipcu 1981 r. w Japonii zaprezentowano drugą generację modelu Celica XX. Nadwozie zbudowane na płycie podłogowej Celiki wyróżniało się dynamiczną, nieco kanciastą stylizacją, poszerzonymi nadkolami i charakterystycznymi dla epoki podnoszonymi reflektorami. W Japonii auto oznaczone jako GA61 oferowano z 2-litrowym silnikiem 5 1-EU (125 KM) lub 5M-GEU (2.8/170 KM). Ofertę rozszerzono o wersję z turbosprężarką (2.0/145 KM). Auto oferowano tam w pakiecie Performance (P-Type) lub Luxury (L-Type). Amerykańska Celica Supra Mk. II była napędzana jednostką 5M-GEU (2.8/145 KM), lecz w kolejnych latach auto oferowano w różnych konfiguracjach silnika i skrzyń biegów manualnych lub automatycznych. Na wielu rynkach samochód wyposażono w katalizator spalin.
Nowy model po raz pierwszy trafił oficjalnie na wybrane rynki Europy, m.in. do RFN, Szwajcarii, Szwecji i Wielkiej Brytanii, a w USA jego popularność nadal rosła. Nowe, niezależne zawieszenie z kolumnami McPhersona i stabilizatorem skonstruowano wspólnie z brytyjskim Lotusem. Znacznie poprawiło to własności jezdne auta, które mogło rozwijać prędkość 210 km/h i przyspieszało od 0 do 100 km/h w 8,8 sekundy.
W kolejnych latach moc silnika stopniowo wzrastała do 160 KM. Na tylnym spoilerze pojawił się napis „Supra”. Wkrótce model zyskał autonomię pod nazwą Supra, wyrobił sobie własny, niepowtarzalny wizerunek oraz znaczną konstrukcyjną odrębność od modelu Celica.
1993 Toyota Supra
TRZECIA GENERACJA
Motoryzacyjny świat ujrzał trzecią odsłonę Supry (MA70) – pierwszą bez słowa „Celica” w nazwie – 6 lutego 1986 r. Płyta podłogowa była wspólna z oferowanym w Japonii modelem Corona. W ofercie pojawił się zdejmowany dach typu targa o nazwie Sport Roof. Nowością był 200-konny, 3-litrowy, turbodoładowany silnik z elektronicznie sterowanym wielopunktowym wtryskiem paliwa, dwoma wałkami rozrządu i czterema zaworami na każdy z 6 cylindrów. Od 1987 r. oferowano jego mocniejszą wersję 7M-GTE z turbosprężarką (230-235 KM). Pojazd rozwijał prędkość 232 km/h, a sprint do 100 km/h trwał zaledwie 6,2 sekundy. W Japonii ze względów podatkowych oferowano także dwulitrową jednostkę 1G-GTE o mocy 185 lub 210 KM oraz unikalną odmianę 2.5 GT Twin Turbo (2.5/ 280 KM). Toyota Supra MA70 wyróżniała się innowacyjnym zawieszeniem z systemem elektronicznej regulacji Toyota Electronic Modulated Suspension (TEMS) oraz oferowanym na wielu rynkach systemem ABS.
Dla uzyskania homologacji FIA w grupie A (wyścigach samochodów turystycznych) latem 1988 r. zbudowano 500 egzemplarzy limitowanej serii Turbo-A wyłącznie w czarnym kolorze. Auta z 267-konnym silnikiem 7M-GTEU posiadały inny spoiler oraz dodatkowe wloty powietrza.
W USA w 1992 roku Supra Turbo kosztowała 39 tys. dolarów. W tym czasie na rynku pojawiły się kolejne modele Lexusa i sprzedaż sportowej Toyoty spadła do poziomu zaledwie 1174 egz.
1986 Toyota Supra