Wyścig rozpoczęty…
8 kwietnia 1979 r. Toyota Celica Supra pełniła zaszczytną rolę samochodu bezpieczeństwa (pace car) w wyścigach United States Grand Prix West na torze Long Beach w Kalifornii. Silnik wyposażono w turbosprężarkę o ciśnieniu doładowania 0,41 bara, dzięki której moc wzrosła do 220 KM. Zastosowano sztywniejsze zawieszenie, gazowe amortyzatory Bilstein, a na obręczach z lekkich stopów zamontowano wyścigowe ogumienie Bridgestone Racing. Podczas testów na torze Long Beach pojazd osiągnął prędkość 222 km/h. Honorowa funkcja samochodu bezpieczeństwa przypadła Toyocie również 1 października 1979 r. podczas wyścigu US Grand Prix East na torze Watkins Glen (Nowy Jork). Tu udało się przekroczyć 241 km/h.
W 1979 r. Toyota po raz pierwszy w historii przekroczyła pół miliona osobowych aut sprzedanych w USA w ciągu roku. Swój udział w tym sukcesie miała także Celica Supra, pozycjonowana jako bogato wyposażone coupé o wysokich osiągach. Seryjne auto rozwijało prędkość 175 km/h, co pozostawiało pewien niedosyt u wielu nabywców, oczekujących osiągów znacznie lepszych niż w przypadku 4-cylindrowych odmian. Od września 1980 (rocznik 81’) montowano silnik 5 M-E o pojemności zwiększonej do 2759 ccm i mocy 116 KM (później 121 KM). Auto kosztowało wówczas 11 298 dolarów. Dla porównania najdroższą Celicę z silnikiem 4-cylindrowym wyceniono na 7 695 dolarów. Opcjonalnie oferowano m.in. automatyczną skrzynię biegów, tempomat i pakiet „Sport” ze sztywniejszym zawieszeniem. Do jesieni 1981 r. wyprodukowano około 100 tys. egzemplarzy modelu Celica XX/Celica Supra. Ponad połowa z nich trafiła do USA.
